۱۳۹۱ دی ۱۲, سه‌شنبه

اعضای کابینه طالبان به دولت کرزی پیوستند


اعضای کابینه طالبان به دولت کرزی پیوستند!

صلاح الدین ربانی: آزادی این افراد مهم است. ما این اقدام مقام‌های پاکستانی را ستایش می‌کنیم. البته امیدواریم زندانیان آزاد شده برای صلح کار کنند. این افراد آزاد شده اختیار دارند که محل زندگی شان را پس از بیرون شدن از زندان خود تعیین کنند، افغانستان، پاکستان یا کشوری دیگر 

 ۱۳۹۱/۱۰/۱۲
به گزارش بخش سیاسی شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpapaer)، چند روزی است که بحث استیضاح یازده وزیر کابینه در مجلس جاری است تا بالاخره وکیل صاحبان نظر نهایی خود را در این رابطه اعلام کردند.

نمایندگان مجلس پس از بررسی طرح استیضاح یازده وزیر، با اکثریت آرا از استیضاح چهار وزیر کابینه به شمول وزیر داخله، وزیر دفاع، وزیر انکشاف شهری و وزیر تحصیلات عالی صرف نظر کردند. دلیل خط خوردن این وزیران از لیست استیضاح شوندگان هم این بود که این وزراء در سال 1390 در سمت هایی که انجام وظیفه می کنند ، حضور نداشتند.

اما هفت وزیر دیگر که سال گذشته کمتر از پنجاه درصد بودجه خود را صرف کردند به زودی استیضاح خواهند شد که عبارتند از: وزیر اطلاعات و فرهنگ ، وزیر انرژی و آب ، وزیر معارف ، وزیر مبارزه با مواد مخدر ، وزیر معادن، وزیر تجارت و وزیر اقتصاد.

این اخبار استیضاح وزیران در حالی جریان دارد که خبرها حاکی از آن است که دولت پاکستان چهار عضو ارشد طالبان را به درخواست شورای عالی صلح افغانستان از زندان آزاد کرده است.

ملا نورالدین ترابی وزیر عدلیه حکومت طالبان،
ملا عبدالباری والی پیشین طالبان،
ملا الله ‌داد معاون پیشین وزارت مخابرات طالبان و
ملا اعظم محافظ پیشین ملا عمر، افرادی هستند که مقامات پاکستانی ها آنها را از زندان رها ساخته اند.

پیش از این گفته می شود انورالحق مجاهد، پسر مولوی محمدیونس خالص رهبر پیشین حزب اسلامی خالص نیز جزء آزاد شدگان است اما ظاهرا نام وی منتشر نشده است. همچنین دولت و شورای عالی صلح در تلاش بوده‌ اند که نام ملا عبدالغنی مشهور به ملا برادر را هم شامل فهرست زندانیانی که آزاد می‌شوند، قرار دهند اما در این باره موافقت حاصل نشد.

محترم صلاح ربانی رییس شورای عالی صلح که آزادی این افراد ثمره سفر وی پاکستان است، در این رابطه گفت: آزادی این افراد مهم است. ما این اقدام مقام‌های پاکستانی را ستایش می‌کنیم. البته امیدواریم زندانیان آزاد شده برای صلح کار کنند. این افراد آزاد شده اختیار دارند که محل زندگی شان را پس از بیرون شدن از زندان خود تعیین کنند، افغانستان، پاکستان یا کشوری دیگر.

خوب الحمدالله که برادران ناراضی جناب کرزی و کاکازاده های جناب ربانی به آغوش وطن بازگشتند. لابد قرار است بعد از استیضاح هفت وزیر مذکور و احتمالا رد صلاحیت ایشان، برخی از این آزاد شدگان جایگزین آنها شوند. که البته در کشور بی در و پیکری همچون افغانستان هیچ اتفاقی عجیب و غریب نیست.

البته باید متذکر شویم که جناب نورالدین ترابی وزیر عدلیه طالبان، ظاهرا حالش مساعد نیست. وی که اهل ارزگان و از افراد نزدیک به ملا عمر بود، در جنگ علیه شوروی یک چشم و یک پای خود را از دست داد و در حال حاضر که شصت سال دارد، دیگر شاید حوصله وزارت داری را نداشته باشد.

هرچند شورای عالی صلح امیدوار است که از نفوذ وی در میان فرماندهان طالبان استفاده کند و بتواند روند مصالحه را تسریع بخشد. اما شاید برخی از مردم به یاد داشته باشند که وی در زمان وزارتش به این شهرت داشت که در جلوی وزارتخانه می‌نشست و شیوه لباس پوشیدن مردم را بررسی می‌کرد و بعد آن حکم های افراطی اجرایی می شد.

به هر حال ما نیز مانند دیگران خوشحالیم که بالاخره طالبانی که آمریکا در دامن پاکستان پرورش داد و آل سعود آنها را حمایت کرد، دوباره به کابینه دولت باز می گردند و دوباره روز از نو، روزی از نو تکرار خواهد شد.

مشکلات زندانیان هموطن در پاکستان


مشکلات زندانیان هموطن در پاکستان

من در مراسم مرگ مادرم می‌خواستم از بازار برنج بخرم که بازداشت شدم و به ۲۵ سال زندان محکوم شدم و تاکنون شش سال از آن می‌ گذرد 

۱۳۹۱/۱۰/۱۲

مشکلات مهاجرین افغانستانی در کشورهای همسایه بخصوص ایران و پاکستان از دیرگاهی است که ادامه داشته و هرازگاهی این مهاجرین که اکثرآ به دلایل اقتصادی تا هنوز به وطن عودت نکرده اند با مشکلات عدیده ای دچاربوده اند.
این در حالی است که در حال حاضر تعداد بیشماری از اتباع کشور پاکستان بصورت غیرقانونی و نداشتن اسناد لازم در کشور ما زندگی داشته و مصروف کارو بار و حتی مشغول گدایی اند و طوری همه می دانند اکثر مهاجرین پاکستانی که مشغول گدایی بوده اند باعث انتقال امراض مختلف و خطرناک در کشور شده اند.

در همین حال گفته می شود که بیشتر از یکهزار شهروند افغانستان به دلیل ارتکاب جرایمی چون قاچاق مواد مخدر، هراس افکنی، ورود غیر قانونی در ۲۶ زندان در ایالت خیبرپختونخواه در پاکستان زندانی هستند.

خالد عباس، رییس عمومی زندان مرکزی پیشاور در ایالت خیبرپختونخواه می‌گوید، در حال حاضر از مجموع ۱۰ هزار زندانی در زندان های این ایالت، 1060 تن آنها افغانستانی هستند.
به گفته آقای عباس، در این زندان، شهروندان کشورهای دیگر نیز محبوس هستند.

در شهر کهنه پیشاور در فاصله کوتاهی از بازار قدیمی قصه خوانی، زندان نسبتا بزرگی موسوم به "پیشاور سنترل جیل" با حصارهای بلند و با محوطه ده ها هزارهکتار زمین دیده می‌شود. این زندان در سال ۱۸۵۴ از سوی هند بریتانیایی و پیش از تشکیل پاکستان ساخته شد. تنها در زندان مرکزی پیشاور حدود ۴۰۰ شهروند افغانستان زندانی هستند که در میان آن ها تعدادی زنان نیز شامل اند.

خالد عباس رییس زندان پیشاور می‌گوید نمایندگان دولت افغانستان در پاکستان هیچگاهی از زندانیان افغانستانی در این زندان دیدن نکرده اند.
به گفته وی شماری از افغان ها به دلیل ارتکاب جرایم در مناطق قبایلی از سوی ارتش و یا هم شبه نظامیان بازداشت شده و شماری دیگر هم از زندانهای ایالات سند، پنجاب و کشمیر به دلیل ارتکاب جرایم مختلف به اینجا منتقل شده اند و ادامه دوره حبس خود را می‌گذرانند.

او افزود : ما در زندان ده ‌ها افغان محبوس داریم که از دوره حبس شان سی سال می‌ گذرد. بعد از اعلام اخراج پناهجویان غیر قانونی حالا روزانه تا حدود ۱۵ نفر افغانستانی از ایالت های مختلف پاکستان به خاطر نداشتن اسناد و مدارک قانونی باز داشت شده و بعد از تجمع در این زندان از راه تورخم به مقامات افغانستان تحویل داده می ‌شوند. اما این افراد دوباره با پرداخت پول وارد خاک پاکستان می‌شوند.

پادشاه گل یک زندانی افغانستانی می‌گوید : من در مراسم مرگ مادرم می‌خواستم از بازار برنج بخرم که بازداشت شدم و به ۲۵ سال زندان محکوم شدم و تاکنون شش سال از آن می‌ گذرد. برای گرفتن وکیل پول هم ندارم و کسی هم از اعضای خانواده ام به دلیل نداشتن اسناد به پاکستان سفر کرده نمی‌ توانند. من از آقای کرزی، از پارلمان، از هرکسی که باشد می ‌خواهم که به لحاظ خدا اگر من مجرم هستم و یا نیستم می‌خواهم باقی حبس خود را در افغانستان سپری کنم.
پادشاه گل افزود، حدود نه ماه پیش یکی از اعضای زن مجلس سنای افغانستان آمد و تنها از ما در مورد رویه مسوولان زندان پرسید و من توسط او یک نامه به آقای کرزی فرستادم و طالب کمک شدم اما تا کنون از او خبری نیست.

رحمت الله زندانی دیگر افغان در زندان پیشاور گفت : من از ولایت ننگرهار ولسوالی سرخرود هستم. بر من اتهام انتقال چرس وارد شد و سپس به ۲۵ سال زندان محکوم شدم.
رحمت الله نیز خواهان کمک از مقامات حکومتی افغانستان می ‌باشد و می‌گوید : ما در اینجا با چشم خود مشاهده می کنیم که از هر کشور مقامی می آید و به تبعه کشور شان کمک می‌ کنند اما از افغانستان حتی خانواده‌های ما بنابر نداشتن مدرک و اسناد نزد ما آمده نمی توانند.
بالاخره ما مجرمین جنگی و یا دهشت افکن که نیستم. این در حالی است که افراد جنایت کار و حتی انتحاری پارسال شده از سوی پاکستان و آی اس آی در زندان های افغانستان مانند میهمان نگهداری شده ، با هیچ مشکلی مواجه نمی باشند.

طرح ایجاد دفتر برای طالبان در قطر نهایی شد


طرح ایجاد دفتر برای طالبان در قطر نهایی شد!
شرکت در انتخابات آینده و کسب اعتماد مردم از شرایط اصلی وضع شده برای پیوست طالبان به برنامه صلح است 
با گذشت چندین سال از استقرار نظام جدید سیاسی و حضور گسترده جامعه بین المللی، هنوز موضوع تامین امنیت و یا استقرار صلح در کشور در صدر مسایل کشور قرار دارد. بدون شک استقرار صلح در کشوری که بیش از سه دهه در جنگ و بحران بسربرده است، امری نیست که بصورت آنی تحقق یابد.

آنچه برای مردم ما مهم به نظر می رسد این است که براستی راه رسیدن به صلح چیست؟ چرا این منازعات خونین پایان نمی یابد؟ در باورمندی به صلح و ایده نفرت از جنگ تردیدی وجود دارد؟ آیا میکانیزم رسیدن به صلح ناقص است؟

مقام ها وزارت خارجه کشور براین باورند که پایان خشونتها درافغانستان، با سیاسی شدن گروه طالبان امکان پذیر خواهد بود.
آنان می گویند: طالبان مسلح باید قبل از پیوستن به پروسه صلح، اعتماد مردم افغانستان را کسب کنند.

جانان موسی زی می گوید: شرکت در انتخابات آینده و کسب اعتماد مردم از شرایط اصلی وضع شده برای پیوست طالبان به برنامه صلح است.
او، پذیرفتن قانون اساسی، اشتراک در حیات سیاسی، احترام به دستاوردهای اقتصادی، فرهنگی و امنیتی کشور را از دیگر شرط ها برای پیوستن طالبان به پروسه صلح خوانده است.

تلاش ها برای به مذاکره کشاندن گروه طالبان از مدت ها قبل تا کنون توسط مقام های افغانستان و جامعه بین المللی جریان دارد.
شورای عالی صلح، جامعه جهانی، سازمان ملل متحد و حکومت در تلاش اند تا از طریق مذاکرات سیاسی به جنگ چند ساله در افغانستان پایان دهند.

در همین حال شماری از کارشناسان و آگاهان امور امنیتی نیز پیوستن مخالفان مسلح دولت از مجرای سیاسی را تنها راه برقراری ثبات و امنیت دایمی در کشور می دانند.
با این حال، سخنگوی وزارت امور خارجه تاکید کرد، در صورتی که طالبان شرایط وضع شده را قبول کند، مردم افغانستان از حضور آنان در دولت حمایت خواهند کرد.

موسی زی سخنگوی وزارت امور خارجه در نشست خبری روز یکشنبه گفت: موضع دولت افغانستان در راستای پروسه صلح روشن است و آرزو داریم که رهبران طالبان در اولین فرصت در قالب یک حزب سیاسی فعالیت های خود را در افغانستان شروع نمایند و در انتخابات افغانستان شرکت ورزند.

موسی زی اظهار کرد، جستجوی راه حل سیاسی، ختم خشونت و قطع روابط طالبان با تروریزم و القاعده تنها با مبدل شدن طالبان به یک گروه سیاسی امکان پذیر است.
بگفته وی امروز در افغانستان شرایط مهیا است تا تمام گفتگو های صلح بین الافغانستانی در داخل همین خاک انجام یابد.

وی تصریح کرد، مذاکرات مستقیم میان حکومت و طالبان مسلح میتواند در یک کشور سوم صورت گیرد البته در صورتیکه یک موافقت رسمی میان افغانستان و کشور میزبان وجود داشته باشد.

وی افزود، اصولی که در مورد ایجاد دفتر مذاکرات برای طالبان در نظر است از طرف حکومت افغانستان نهایی شده است.

سخنگوی وزارت امور خارجه بیان کرد، امیدوار هستیم بتوانیم در مورد رسیدن موافقت میان دولت های افغانستان و قطر روی ایجاد دفتر برای تحریک طالبان به نتیجه برسیم تا بتوانیم در اینده نزدیک تماس های مستقیم با نماینده های با اعتبار و رسمی این گروه داشته باشیم.

موسی زی بیان داشت که دولت افغانستان همیشه به اصول و شرایط پروسه صلح پابند است.
در همین حال ایمل فیضی، سخنگوی رییس جمهور اظهار داشت: در مذاکراتی که قرار است میان دولت افغانستان و قطر صورت گیرد، نمایندگان طالبان برای دفتر جدید قطر معرفی می شوند، اسناد معتبری از جانب آنها ارایه می شود و درباره تشکیل نظام سیاسی از طرف آنان صحبت خواهیم کرد.

این اظهارات در حالی مطرح می شود که طالبان همواره خواسته ها و شرایط دولت افغانستان را رد کرده است.
نمایندگان گروه طالبان در نشست سه جانبه پاریس اعلام کردند که آنان به هیچ وجه دولت و قانون اساسی افغانستان را قبول ندارند.

گفتنی است که ایجاد دفتر سیاسی طالبان یکی از طرح های شورای عالی صلح، بعد از ترور استاد ربانی می باشد.
یکی از مشکلات اساسی در کشور برای دست یافتن به صلح و تحقق این آرزوی دیرینه و همگانی این است که زمامداران و سیاست مداران تصور و پنداری متفاوتی از جامعه درباره صلح دارند. به معنی روشنتر حکومت به موضوع صلح به منزله ابزاری می نگرد که اهداف خاص او را تامین سازد. متاسفانه این اهداف افغانستان شمول نمی باشد.

بنظر می رسد که حکومت در پی آن است که با براه انداختن بازی بنام مذاکره و صلح ، در واقع امتیازات سیاسی را برای افزایش میدان مانور خود و به انزوا راندن مخالفین و عناصر بیرون از دستگاه قدرت حفظ نماید. انگیزه ها و اهدافی که دولتمردان برای دست یافتن به صلح درپی آن هستند ، ممکن است در کلیات و داعیه ها با توده مردم اشتراکاتی داشته باشد، اما در جزییات و وضعیت عینی و تطابق دادن آن متفاوت می باشد.

نیاز است که حکومت به صراحت افکار عمومی را از این موضوع آگاه سازد که چه کسانی دشمنان صلح اند؟ چرا عده ای در دام تبلیغات آنان گرفتار آمده اند؟ سخن و پیشنهاد حکومت برای دست یافتن به صلح چیست؟ ولی متاسفانه در طول چندین سال حکومت سعی ورزیده است با بازی و ابهام آفرینی به اصطلاح هم مخالفین را فریب بدهد و هم امتیازات لازم را بدست آورده باشد. بطور مثال حکومت همیشه سخن از طالب خوب و بد به میان آورده است؟
حال آنکه هیچ تعریفی از طالب ارایه نداده است! درباره حامیان طالبان، گاهی مستقیما حکومت پاکستان را مانع دست یابی به صلح میداند، زمانی دیگر او را شریک خوب در مبارزه با تروریزم می خواند!

در نهایت چنین سیاست های ناپایدار و خام در عرصه منطقه و جهان سبب شده است که موقعیت و موضع حکومت در داعیه صلح خواهی هم در نزد مردم تنزل یابد و مخالفین هم رای آن بها و ارزش لازم قایل نشوند و هم جهانیان با دیده شک و تردید در آن بنگرند.
به همین دلیل است که حکومت تنها در میدان باقیمانده و باید با همه دشواری ها و چالش های رسیدن به صلح مقابله نماید.
امری که از توان و ظرفیت آن کاملا خارج است.

شورای عالی صلح نیز به دلیل اینکه از انگیزه درست و سالم برخوردار نیست مانند یک سلاح زنگ زده هیچ اثر و دست آوردی به همراه نخواهد داشت.
متاسفانه بنا به دلایل یاد شده، راه صلح هم چنان طولانی و دست نیافتنی تصور می شود!
باشد که دست یابی به صلح برای مخالفین زنگ بیدار باشی باشد که خود را از چنبره و اسارت قدرت ها و عناصر خارجی و سازمان های استخباراتی نجات دهند.